പ്രളയക്കാലത്തു.....

കൊച്ചുക്ലാസ്സിൽ എവിടെയോ  ഒരു വെളിവില്ലാത്ത കൂട്ടുകാരൻ പറഞ്ഞു  "മഴ പെയ്യുമ്പോൾ പാട്ടു പാടിയാൽ മഴ കൂടുമത്രേ"എജ്ജാതി മണ്ടൻ  അവൻ ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ ഓർത്തെടുത്തു.

പക്ഷെ അതിനുശേഷം എല്ലാ ഇടവപ്പാതി മഴക്കാലത്തും  അവൻ വീടിനു വെളിയിൽ ചെന്നു കൃത്യമായി മഴയെ നോക്കി ആവേശത്തോടെ  പാടുമായിരുന്നു. ശക്തമായി  പെയ്യാൻ, പെയ്യ്തു വെള്ളം പൊങ്ങാൻ, പൊങ്ങി വെള്ളം റോഡിൽ കേറി കളക്ടർ അവധി പ്രഖ്യാപിക്കാൻ,  മഴയ്ക്ക് ഒരു പ്രോത്സാഹനം .(അഥവാ ബിരിയാണി കൊടുത്താലോ ലൈൻ )

വര്ഷങ്ങള്ക്കിപ്പുറം, ഒരു ഓഗസ്റ്റ് മാസം രാത്രി മഴ ശക്തമായി പെയ്യുന്നു, പക്ഷെ  കറന്റ്‌ ഇതുവരെ പോയിട്ടില്ല.അവൻ തെല്ലൊരു ബഹുമാനത്തോടെ ട്യൂബിനെയും ഫാനിനെയും മാറി മാറി നോക്കി.മാണി ആശാൻ വന്നേൽ പിന്നെ നല്ല മാറ്റമൊക്കെയുണ്ട്!

രാത്രി  പതിവില്ലാതെ  കുറച്ചു നേരത്തേ മൊബൈലൊക്കെ ഒരു മൂലയ്ക്ക് മാറ്റിവെച്ചു ഉറങ്ങാൻ കിടന്നു (ഇനി വരാൻ പോകുന്ന പുകിലൊക്കെ അറിഞ്ഞിരുനെൽ  ഒരു 20% എങ്കിലുമതു ചാര്ജങ്കിലും ചെയ്‌ത്‌വെച്ചേനെ)

രാത്രി ഒരു 2 മണിയൊക്കെ ആയപ്പോൾ ഒരു മെഴുകുതിരി വെളിച്ചവുമായ് അമ്മ വിളിച്ചെണീപ്പിച്ചു.വെളിയിൽ വികലമായ ശബ്ദങ്ങൾ, മനുഷ്യർ സ്വതസിന്ധമായ ശൈലിയിൽ   അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും പാഞ്ഞുനടക്കുന്നു.പാതി ഉറക്കച്ചടവിൽ ഞാൻ അതു  കേട്ടു

"ആറ്റിൽ വെള്ളം കേറി തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു"

അങ്ങ് താഴെയുള്ള അച്ചായന്റെ വീട്ടിൽ സാധങ്ങൾ രണ്ടാം നിലയിലേക്ക് മാറ്റാൻ സഹായിച്ചു ഇറങ്ങിവരുമ്പോൾ വീടിനു വെളിയിൽ ഇട്ടിരുന്ന ചെരുപ്പ് ഒഴുകിപോയിരിക്കുന്നു . വെള്ളം ഇറങ്ങി ചെരുപ്പ് കണ്ടെത്തി, ചെരുപ്പുമായി  വീട്ടിലേക്കു പോവാൻ ഒരു മണ്ടനെപോലെ കാത്തുനിന്ന എനിക്ക് അഞ്ചു മിനുട്ടുകൾക്കിപ്പുറം അരയാൾ വെള്ളത്തിൽ മുണ്ടും പൊക്കിപ്പിടിച്ചു നന്ഗ്നപാദനായ്യി  റോഡിലേക്ക് നീന്തിക്കയറേണ്ടിവന്നു .

ഭയാനകമായ മഴ, അക്ഷരാർഥത്തിൽ കോരിചൊരിയുന്നു . എവിടോ ഉരുൾ പൊട്ടിയിരിക്കുന്നു.ഒരു വലിയ കുന്ന് അതേപടി ഉരുൾപൊട്ടി ആറ്റിൽകൂടെ ഒഴുകുന്നത് താൻ കണ്ടു എന്നു ഒരു ചേട്ടൻ.

24 വർഷത്തെ ജീവിതത്തിനിടക്ക് ഒരു പ്രളയവും എന്റെ വീടു സന്ദർശിക്കാൻ ഇതുവരെ ധൈര്യപെട്ടിട്ടില്ല , ഇനി എത്തില്ല എന്നു  എനിക്ക് ഉറപ്പും ആയിരുന്നു  (ഞാൻ പാട്ടുപാടി മഴ പെയ്യിക്കുന്ന ഋഷിശ്രിന്ഗൻ  പരുപാടിയൊക്കെ പണ്ടേ റിട്ടയറും ചെയ്തുവല്ലോ )

പക്ഷെ വെളളം ഇരച്ചുകയറിക്കൊണ്ടിരുന്നു, ഞാൻ പണ്ടു പാടിയ പാട്ടെല്ലാം പുഴ ഇപ്പൊ നല്ല മൂഡിൽ ഒന്നിച്ചു കേട്ടു എന്നു എനിക്കുതോന്നി, വൈകിപ്പോയിരുന്നു .പുലർച്ചെ അഞ്ചുമണിയോടുടത്തു  വീടിന്റ ഉമ്മറത്തു പുഴമുത്തശ്ശി  തന്റെ സാനിധ്യം അറിയിച്ചു കൊണ്ടു ഇപ്പൊ പാടുന്നില്ലേടാ പട്ടി, എന്നു ചോദിക്കുന്നപോലെ എനിക്കുതോന്നി.

എനിക്കപോഴും ഉറപ്പായിരുന്നു, വീടു വിട്ടു ഇറങ്ങേണ്ടിവരില്ല.  അരയാൾ  വെള്ളമെത്തിയപ്പോൾ അമ്മയെ കൈക്കുപിടിച്ചു പുറത്തു റോഡിലെത്തിച്ചു. ചില സാധങ്ങൾ മാറ്റാൻ വിഫലമായ ഒരു ശ്രമവും നടത്തി, ഒരു ബെഡ് മാറ്റാനുള്ള ശ്രമത്തിനിടെ  അപ്പൻ പടിക്കെട്ടിൽ തോളിടിച്ചു   വീഴുന്ന കാഴ്ച  എന്റെ മനസ്സും, ഇച്ഛാശക്തിയും ഒരേസമയം പൂർണമായി ഇടിച്ചുകളഞ്ഞു,  എല്ലാ ആത്മവിശ്വാസവും ആ ഒരു നിമിഷത്തിൽ കൈവെള്ളയിലൂടെ ജലം ഊർന്നുനിറങ്ങിപോകുന്നതുപോലെ  ഇല്ലാതാവുന്നത്  ഞാൻ അറിഞ്ഞു. നെഞ്ചോളം വെള്ളം എത്തിയപ്പോൾ അക്ഷരാർഥത്തിൽ ഉടുതുണിക്ക് മറുതുണിമാത്രമായി, മാതാപിതാക്കളുടെ ആയുസ്സിന്റെ സമ്പാദ്യം മുഴുവൻ,  ജനിച്ചുവളർന്ന വീട് , എന്റെ സെര്ടിഫിക്കറ്ററുകൾ ഒഴികെ  28 വർഷത്തിൽ മെറ്റീരിയലായയി ഞാൻ നേടിയതെല്ലാം കതകുകൾ രണ്ടും മലർക്കെ തുറന്നു പ്രകൃതിക്കു വിട്ടു കൊടുത്തു ഇറങ്ങിയപ്പോൾ  കണ്ണുകൾ പൊടിഞ്ഞു, ഒരു അടുത്ത സുഹൃത്തിനെ ഒരു വലിയ അപകടത്തിൽ ഒറ്റയ്ക്കാക്കി ഉപേക്ഷിച്ചു പോകേണ്ടി വരുന്നവന്റെ ഗതികേടിന്റെ വേദന. വീടും ഒരു വികാരമാണ്. കാറ്റും കോളും വെയിലും സന്തോഷവും സങ്കടവും എല്ലാം കണ്ട ആ പഴയ വീടിനു ഒരു പേമാരിയെയും ആർത്തലച്ചു ഒഴുകുന്ന ഒരു മഹാ പ്രളയത്തെയും അതിജീവിക്കാൻ സാധിക്കുമോ?

ഈറനണിഞ്ഞ വസ്ത്രവുമായി റോഡിൽ കാത്തു, മഴ കുറയും, വെള്ളം ഇറങ്ങും എന്ന പ്രേതീക്ഷയുമായ്, പക്ഷെ അനുനിമിഷം ഒരു വന്യജീവി കണക്കെ പ്രളയജലം വീടിനെ കാർന്നുതിന്നുകൊണ്ടിരുന്നു.

ഉയരത്തിൽ ഉള്ള ഒരു അങ്കിളിന്റെ വീട്ടിലേക്കു ഞങ്ങൾ താമസം  മാറി. കസിൻ ചേച്ചി അവിടെ കാല് ഉളുക്കി ബെഡിൽത്തന്നെ work@ഹോം ആയി, ആറ്റിൻറെ  തീരത്തു വീടുവെച്ചാൽ ഇങ്ങനെ ഇരിക്കും എന്നു  എന്നെ ലക്ഷ്യം വെച്ചു  പുച്ഛിക്കുന്നുണ്ട്.

നാളെ ഇതേ സമയം ഇവിടെനിന്നും  ഇ വീടും പുറകിൽ  ഉപേക്ഷിച്ചു  കുത്തനെ ഉള്ള മല കേറി ഓടിപോകേണ്ടി വരുമെന്ന് ഞങ്ങളുടെ വിദൂര സ്വപനത്തിൽ പോലും ആ സമയം ഇല്ലായിരുന്നു.കാൽ ഉളുക്കി പ്ലാസ്റ്റർ ഇട്ട് ബെഡ്‌റെസ്റ് എടുക്കുന്ന ചേച്ചി പിറ്റേന്ന് എങ്ങനെ ആ മല  ഓടിയും ഒറ്റക്കാലിൽ കുതിച്ചും  പിടിച്ചുകേറി എന്നുള്ളത് ഇന്നും എനിക്ക് ഒരു സമസ്യയായി തോന്നുന്നു. 

പുഴ അവളുടെ അതിർത്തി വിസ്തൃതമാക്കി തുടങ്ങിയതേ ഉണ്ടായിരുന്നോള്ളൂ, മഴ ഒരു ശമനവും ഇല്ലാതെ പെയ്തുകൊണ്ടേയിരിന്നു, തോരാത്ത കണ്ണുനീർപോലെ. 

തുടരും, 

gijomenayathil